Jan II Cypryjski – król, którego kochanka straciła nos

Cypr, XV wiek. Świat na styku kultur, religii i polityki. A w samym jego centrum – król Jan II Lusignan, którego panowanie zapisało się nie tylko w annałach dyplomacji i walk o tron, ale również w jednej z najbardziej dramatycznych historii miłosnych średniowiecza.

Romans, który wstrząsnął dworem

Jan II, król Cypru i tytularny władca Jerozolimy, zakochał się w Marietcie z Patras – pięknej kobiecie wywodzącej się spoza kręgów arystokracji. Z tego związku około 1440 roku narodził się syn, Giacomo, nazwany później „Bękartem”. Mimo że był nieślubny, król otwarcie go faworyzował – do tego stopnia, że za zgodą papieża powierzył mu arcybiskupstwo Nikozji, gdy chłopak miał zaledwie piętnaście lat.

Na królewskim dworze zawrzało, a największą przeciwniczką tej relacji okazała się królowa Helena Paleolog – żona Jana II, księżniczka bizantyjska, kobieta dumna i wpływowa.

Zemsta królowej: bez nosa i bez litości

Według średniowiecznych kronikarzy, gdy Helena dowiedziała się o Marietcie, kazała sprowadzić ją na dwór… tylko po to, by zadać jej bolesną i symboliczną karę. Zleciła obcięcie jej nosa. Ten brutalny akt, powszechny w kulturze bizantyjskiej, miał na celu ośmieszenie, oszpecenie i trwałe wykluczenie kobiety z życia publicznego.
Królowa nie zamierzała poprzestać na tym. Próbowała również pozbyć się Giacoma, ale Jan II – wbrew wszelkim naciskom – nie tylko go obronił, lecz z czasem uczynił go oficjalnym następcą tronu.

Gdy bękart zostaje królem

Po śmierci Jana II w 1458 roku tron objęła Karolina, córka jego i Heleny Paleolog. Jej panowanie nie trwało jednak długo. Na Cypr powrócił Giacomo, nieślubny syn króla i Marietty z Patras, który wcześniej został pozbawiony godności arcybiskupa i zmuszony do wygnania. Teraz, kierowany żądzą zemsty i ambicją, obalił swoją przyrodnią siostrę i sam ogłosił się królem. Choć był bękartem, który miał zostać wymazany z historii, to właśnie on napisał jej kolejny rozdział – jako nowy władca Cypru.